Het leven zoals het is, brief #1
Jan 17, 202450 shades of rebellion, brief nr. 1
Op 16 februari word ik 50.
Een goeie reden, zo dacht ik bij mezelf, om eens terug te kijken en te zien wat ik nog allemaal wil neerzetten op deze aardkloot en hoe ik dat zou doen want ... het moet allemaal zo niet meer.
Vorig jaar had ik een plan.
Ik zou elke week een brief schrijven om dat op mijn 50ste daarover een verhalenavond te geven.
De brieven zouden zijn zoals ik vroeger deed aan mijn pennenvriendinnen die ergens ten velde woonden in de Vlaamse bossen en weides of de Nederlandse laaglanden. Ik had ook een pennenvriendin in Belfast die me een paar jaar lang berichten stuurden over een oorlog die al zo lang duurde. Ze verdween. Van de ene week op de andere kreeg ik geen brieven meer en kwamen die van mij ongeopend terug. Ik weet nog altijd niet wat er met haar gebeurde.
Een goede andere poging kwam er vanuit Argentinië toen ik ongeveer 14 jaar oud was. We schreven in het Engels maar dat was van zo'n pover niveau dat we al snel beseften dat we niet voorbij het kleuterniveau zouden geraken. Zij koos ervoor om dan maar te communiceren met meisjes uit het warme en zonnige Spanje. Als ik daar nu op terugkijk, dan begrijp ik dat ook. Wij groeiden niet op met Engels als wereldtaal maar de 14-jarige ik, voelde zich afgewezen en was diep teleurgesteld in de wereld.
Ik schrijf al mijn hele leven lang. Vroeger deed ik dat heel plichtbewust elke ochtend als eerste taak maar nu doe ik dat 's avonds. Dan schrijf ik de dag van me af en slaap met een heerlijk leeg hoofd de nacht door. Vorig jaar had ik een plan. Ik zou elke week een brief schrijven maar een immuunstoornis stoorde de plannen. Ik liet het rusten en rustte zelf ook.
Tot nu.
Wat ik heel erg leuk vind, is dat ik niet weet waartoe het leid, dit schrijven. Ik heb er geen flauw benul van wat ik op digitaal papier zet, nog minder waar ik het over wil hebben en daardoor heb ik er echt zin in.
Ik denk over het leven zoals het is en zoals ik ben. Ongefilterd proberen om met schone woorden de wereld vatten. Schrijven, fantaseren, verhalen verzinnen, personages maken helpen mij om niet verloren te lopen op deze aardbol. Met twee voeten op de grond blijven is niet mijn sterkste kant en tegelijkertijd ook mijn redding.
Ik heb een geweldig plan.
Ik ga brieven schrijven zoals ik vroeger deed aan mijn pennenvriendinnen.
Misschien geef ik er ook een verhalenavond over. Dat weet ik nog niet.
We zien wel want weet je, het moet allemaal zo niet meer.
Liefs,
Katrien
