Mag het ook een heuveltje zijn?

“Meneer, mag het ook een heuveltje zijn vroeg ik wat lacherig? Ik heb hoogtevrees en een berg beklimmen van een paar duizend meter hoog dat zie ik niet zitten.”

De meneer in kwestie keek me eerst verbaasd, dan geniepig en vervolgens heel ernstig aan.
“Mevrouw, ik verwacht dat u uw taak ernstig neemt, hoor!”.
Ik zat in twijfel. Is hij nu met mijn voeten aan het spelen of meent die dat nu?

Mijn onzekerheid weglachend en wat bibberig vroeg ik: “OK, hoe hoog is die berg?” … waarop de meneer in kwestie nu bulderde van het lachen en hikte: “heel heel hoo-hoo-oog!”

Ik zuchtte diep. Zie je, er was een tijd toen ik nog niet doof was en ik bergen beklom als een berggeit. Maar met dove oren heb je geen evenwicht en bergen zijn allang iets waar ik zielsveel van houd maar niet meer tegenop kan. In mijn hoofd echter was ik al aan het bekijken hoe ik op die berg zou geraken. Helikopter? Sherpa? Kabelbaan?

Toen hij uitgelachen was, zei de meneer in kwestie heel zacht: “U ontroert me, u raakt me. Dat u speciaal voor mij overweegt om een oerangst voor hoogte te trotseren. U moet wel heel veel van mensen houden en van uw beroep in het algemeen maar voor mij mag u enkel het vervoer regelen naar de bergen als ik gecremeerd ben. Ik wil op een hele speciale plek uitgestrooid worden en daarvoor moet ik vanuit België toestemming vragen.”

Onnodig te zeggen dat mijn blaas plots ophield met zeuren, mijn darmen zich ontspanden en ik een grote glimlach op mijn gezicht toverde. “Dat is geen probleem, zei ik en onder ons. Ik had het waarschijnlijk wel gedaan hoor. U naar de bergen brengen. Ik had wel een oplossing gevonden.”

Een breekbare hand op mijn arm en een zacht kneepje. Meer woorden waren niet meer nodig. Een maand later vloog hij door de bergen, net zoals vroeger met zijn zweefvliegtuig.